Het verlossende telefoontje
Langzaam maar zeker begonnen Marcel en ik ons op te maken om bij Boekscout aan de bel te trekken want de weken telden verder.
Twee weken voordat de twaalf-weken termijn verloopt, gaat de telefoon. Mobiele telefoons zijn een prachtige uitvinding, maar je kunt dus ook bijna altijd en overal gebeld worden. En dat gebeurde: ik sta net in een prachtige muziekwinkel enkele klarinetten uit te proberen als mijn telefoon begint te bellen.
"Nee, het komt nu even niet uit. Kun je na vier uur even terugbellen?"
"Prima, ja hoor, dan bel ik na vier uur terug."
Alweer onderweg naar huis gaat de telefoon opnieuw, ik parkeer de auto langs de weg en luister.
Het is goed nieuws: het manuscript is gelezen, een mooi persoonlijk verhaal zonder opdringerig te zijn. Zeker waard om uitgegeven te worden. Daarnaast een paar kleine opmerkingen over aanhalingstekens en literatuuropgave, maar die kunnen we verder wel lezen in het beoordelingsverslag dat we later zullen ontvangen. Voor nu volstaat onze toezegging dat we willen deelnemen aan een internet-presentatie met uitleg en informatie over het proces dat we gaan doorlopen. Ik besluit ons direct aan te melden voor de eerstvolgende mogelijkheid, een week later.
Daarna meteen Marcel gebeld met het goede nieuws, die daar hoorbaar blij mee is, en de datum voor de presentatie vastgelegd in onze agenda's.
Thuis gekomen meld ik natuurlijk het positieve bericht aan mijn vrouw. En die klarinet? Die kan nog wel een poosje wachten.
Een week later zullen Marcel en ik de internet-bijeenkomst volgen waarover volgende keer meer.